Hai camiños que non levan só a un destino, senón a unha idea. O de Santiago é un deles: naceu como ruta de fe, medrou como ferramenta de poder e acabou converténdose nun espello onde Europa se mirou a si mesma durante séculos.
As redes sociais, vaia carallada, son o espellismo da auga no deserto dun Carrefour.
O galego nunca foi só unha lingua; foi unha bandeira, unha trincheira e unha reivindicación. Ao longo da historia, serviu tanto para unir como para dividir, para construír identidade ou para ser negado. Hoxe, segue no centro do debate, entre a normalización e a loita pola súa supervivencia.
Hai historias que non están nos libros, senón agochadas baixo o musgo e a pedra. En Toén, un grupo de persoas decidiu escoitar o que o tempo deixou en silencio. Os Amigos do Patrimonio non buscan reliquias nin glorias, senón a memoria viva dunha terra que sempre tivo algo que contar
A poesía de Xela Arias foi un acto de rebeldía e autenticidade. Cunha voz propia e inconformista, rachou coa tradición para explorar novas formas de expresión, converténdose nunha figura clave da literatura galega contemporánea
Rosalía de Castro non foi só unha poeta; foi unha ferida aberta, unha voz que cantou o que outros calaban, que puxo nome á dor, á morriña, á inxustiza. Escribiu cando escribir en galego era un acto de resistencia, cando ser muller e alzar a voz era case un desafío.